‘Met een huppeltje in mijn hart rijd ik naar de cliënten in Zeddam. Ik ga van deur naar deur en hoef niet van 7:00 uur tot 16:00 uur op één locatie te zijn. Dat geeft mij een groot gevoel van vrijheid.’ Karin Siemes en Ilse van der Veen werken in de thuiszorg. Ze zijn coördinerend verzorgenden IG bij Azora en vertellen wat hun werk zo bijzonder maakt.

Ilse werkt 23 jaar voor Azora, waarvan de laatste twee jaar in de thuiszorg. Volgens haar ben je als thuiszorgmedewerker een soort kameleon. Je weet immers vaak niet wie of wat je achter de voordeur treft. ‘Ik pas me steeds aan de persoon aan die ik op dat moment voor me heb. Bij de ene cliënt praat ik bijvoorbeeld Hooghollands en bij de andere lekker plat.’ Gelukkig zijn er altijd aanknopingspunten voor een gesprek. Karin: ‘Over foto’s, borduurwerkjes of kunstwerken aan de muur knoop ik heel gemakkelijk een gesprek aan. Ik tuinier graag, dus ik zeg vaak ook iets over een struik die bloeit of een tomatenplantje dat groeit. Bij een meneer liep ik eens de deur uit en zei: “Ik zou de klimop bij de deur weghalen, want die groeit helemaal in de sponning.” Daar hebben we het dan over. Ik luister goed en onthoud alles. Ik werk nu 34 jaar in de thuiszorg en dat gaat bij mij nog altijd vanzelf.’

Elke dag is anders
Net als cliënten verschillen ook de huishoudens. Ilse: ‘Ik kwam eens bij een cliënt thuis die in een groot kasteel woonde. Ik parkeerde mijn Fiat 500 naast een dure Bentley en dacht alleen maar: oh, als ik hier maar niks uit mijn handen laat vallen. Bij een andere cliënt kan ik bij wijze van spreken weinig van materiële waarde stukmaken. Als thuiszorgmedewerker kom ik bij mensen achteraf, op de boerderij of in een flatwoning. Het is zo divers. Ik vind dat geweldig.’ Karin: ‘In het ene huishouden is het verzorgd en zijn spullen en benodigdheden voorhanden om het werk te doen. In het volgende is het meer behelpen, zijn de spullen er niet en probeer ik veel meer het belang van de persoonlijke hygiëne te benadrukken. Die afwisseling houdt me scherp.’

'Met een huppeltje in mijn hart rijd ik naar de cliënten in Zeddam. De zon komt op, de lucht kleurt rood en koolzaad groeit. Ik ga van deur naar deur en hoef niet van 7:00 uur tot 16:00 uur op één locatie te zijn. Dat geeft mij een groot gevoel van vrijheid.'

De werkplek van een thuiszorgmedewerker verschilt dus. Geen werkdag verloopt precies hetzelfde. Ilse: ‘Voor mij voelde het werken in een verpleeghuis soms een beetje als werken in een fabriek. In de thuiszorg voelt het anders. Mijn werkzaamheden wisselen. Het ene moment is het hollen, het andere moment sta ik even stil.’ Karin: ‘Ik stap ’s ochtends in mijn woonplaats Ulft in de auto en rijd met een huppeltje in mijn hart naar de cliënten in Zeddam. De zon komt op, de lucht kleurt rood en koolzaad groeit. Ik ga van deur naar deur en hoef niet van 7:00 uur tot 16:00 uur op één locatie te zijn. Dat geeft mij een groot gevoel van vrijheid.’

Werken in een hecht team
Volgens Karin en Ilse zorgen zij en hun collega’s alsnog sámen voor een cliënt, ondanks dat ze als thuiszorgmedewerker vaak alleen bij iemand thuiskomen. Ze omschrijven hun team als fijn, warm en hecht. Een team dat bestaat uit jonge en oudere medewerkers die iets voor elkaar over hebben. Karin: ‘Doordat ik als thuiszorgmedewerker alleen op mijn routes ben, twijfel ik soms: doe ik het wel goed, schat ik deze situatie juist in? We zorgen er daarom voor dat we altijd met een collega of wijkverpleegkundige kunnen sparren en overleggen. Een wijkverpleegkundige complimenteerde ons team pas nog. Volgens haar communiceerden we helder en stonden onze neuzen steeds dezelfde kant op. Dat werkt heel prettig.’

Ilse: ‘Onlangs kwam een collega terug van vakantie. Ik zei tegen haar: “Ik neem graag een stukje van jouw route over en ga zelf naar die cliënt toe, want hij ligt op sterven en ik voel me er niet goed bij als jij daar nu nieuw instapt.” Dat we dat tegen elkaar mogen zeggen, daar ben ik wel trots op.’ Verder vinden Karin en Ilse het prettig dat zij binnen Azora ruimte krijgen om zich te ontwikkelen als verzorgende. Zo kijkt Ilse bijvoorbeeld naar de inzet van zorgtechnologie vanuit haar rol als tech-ambassadeur en volgt ze momenteel de opleiding tot verpleegkundige.

‘Zorgen doen we samen. Ook met de cliënt en diens familie. We bekijken per situatie wat iemand zelf nog kan, want het stimuleren van iemands zelfredzaamheid vinden we belangrijk.’

Zelfredzaamheid stimuleren
Ilse en Karin zijn iedere keer weer trots op het vertrouwen dat cliënten en hun familieleden in het thuiszorgteam stellen. Karin: ‘Zorgen doen we samen. Ook met de cliënt en diens familie. We bekijken per situatie wat iemand zelf nog kan, want het stimuleren van iemands zelfredzaamheid vinden we belangrijk.’ Ze genieten van alle dingen die mogen lukken. ‘Bijvoorbeeld dat iemands zelfredzaamheid toeneemt, dat een wond heelt of oedeem wegtrekt. Of van cliënten die een mooi verhaal vertellen over de kleinkinderen die afgelopen weekend op bezoek kwamen en voor ze kookten.’ Andersom genieten cliënten vaak ook merkbaar van het bezoek van thuiszorgmedewerkers. Ilse: ‘Mensen kijken vaak naar je uit en hebben het kopje koffie al klaarstaan. Toen ik na een stage van negen weken weer bij een cliënt thuiskwam, vloog die me van blijdschap om de nek. Dat ik met iets kleins, of simpelweg door er te zijn, iemand een glimlach mag bezorgen…Hoe fijn is dat?’