Mooiere zorg kun je volgens Annabel Wolters bijna niet verlenen. Ze werkt als verpleegkundige op de palliatieve unit. Binnen Ter Borghe ligt de nadruk op kwaliteit van het leven. ‘Niets moet en alles mag. Als het maar van waarde is voor de cliënt.’ Op de palliatieve unit van Azora verblijven mensen die weten dat ze nog maar kort te leven hebben. 

‘Rust’, benadrukt Annabel. ‘Dat is hier erg belangrijk. Hier komen mensen die terminaal ziek zijn. Zij kiezen voor Ter Borghe, omdat ze thuis niet kunnen of willen sterven. Bijvoorbeeld omdat de cliënt een klein of geen netwerk heeft, het moeilijk vindt om thuis te sterven of om de familie te ontlasten. Het is dus vergelijkbaar met een hospice, alleen verlenen in een hospice vooral vrijwilligers de zorg. Binnen Ter Borghe is 24 uur per dag een gediplomeerde zorgverlener op de afdeling aanwezig.’ 

We werken met een team vaste zorgmedewerkers. Ook daarin zit rust, want onze cliënten zien veelal dezelfde vertrouwde gezichten.

Ter Borghe bestaat uit drie appartementen, heel kleinschalig dus. ‘We werken met een team vaste zorgmedewerkers. Ook daarin zit rust, want onze cliënten zien veelal dezelfde vertrouwde gezichten. We krijgen hierbij ondersteuning van de vrijwillige palliatieve thuiszorg. Die vaste groep van vrijwilligers werken bij ons van maandag tot en met vrijdagochtend en hebben allemaal een scholing palliatieve zorgverlening gehad.’ 

Intiem moment
Voor Annabel voelt het nog altijd bijzonder om op dat allerlaatste moment in iemands leven binnen te mogen stappen. ‘Die laatste levensfase is vaak erg intiem. Je hoort in korte tijd veel over het leven van de cliënt en ik besef elke keer weer hoe bijzonder en bewogen een mensenleven kan zijn.’ 

We zijn allemaal heel nauw bij de cliënt betrokken en doen het werk echt samen.

Het kan soms moeilijk zijn om een cliënt heel ziek, verdrietig of onrustig te zien. ‘Het zijn geen makkelijke dingen waar wij op de palliatieve unit mee te maken krijgen. Het overlijden van jonge mensen bijvoorbeeld. Dan is het fijn om daarover met mijn collega’s te kunnen praten.’ Op de palliatieve unit werken naast de verpleegkundigen, verzorgenden en vrijwilligers ook een geestelijk verzorger, arts en verpleegkundig specialist. ‘We zijn allemaal heel nauw bij de cliënt betrokken en doen het werk echt samen. Regelmatig bespreken wij in een moreel beraad dilemma’s of andere onderwerpen die ons bezighouden. Een fijne plek om ervaringen uit te wisselen en tips aan elkaar te kunnen geven.’

Op de palliatieve unit worden mooie verhalen verteld, nieuwe herinneringen gemaakt en ook zeker veel gelachen. Geen dag is er hetzelfde.

Laatste wens
‘Mensen in mijn omgeving zeggen soms: “Oh wat knap, dat je dit werk doet.’’ Ieder zijn kwaliteiten denk ik dan. Ergens verbaast zo’n opmerking mij wel, want mooiere zorg kun je in mijn ogen niet verlenen. Binnen Ter Borghe ligt de nadruk echt op de kwaliteit van leven. Niets moet, alles mag. Als het maar van waarde is voor de cliënt. Wat kwaliteit van leven is, bepaalt de cliënt zelf. Waar kan iemand nog van genieten? Wat is nog belangrijk en waardevol voor iemand? Dit kan de nabijheid van een dierbare zijn, een handmassage of ondersteuning bij lichamelijke klachten. Dit kan ook een wandeling zijn, of de ruimte krijgen om even alleen te zijn. Soms zijn de wensen wat groter en wordt er gebruik gemaakt van de stichting WensAmbulance.’

Annabel vindt het belangrijk om te benoemen dat er niet alleen verdriet is. ‘Op de palliatieve unit worden mooie verhalen verteld, nieuwe herinneringen gemaakt en ook zeker veel gelachen.’ Geen dag is er hetzelfde. De zorgbehoefte en wens van de cliënt bepaalt de daginvulling. ‘Bij lichamelijke klachten, speel ik hierop in. Als iemand behoefte heeft aan een gesprek, neem ik de tijd om te luisteren. Ook zijn wij er als team voor dierbaren. We bieden hen ondersteuning en beantwoorden vragen. Het blijft mooi om te merken dat je in die laatste fase met rust, aandacht en nabijheid echt het verschil kunt maken.’